Asta na mera

Μεταφέρω την πληροφορία όπως έφτασε στο καλό, το αριστερό μου το αυτί.

Δυστυχώς δεν προλάβαινα να την επιβεβαιώσω γιατί είχα κλάδεμα στο αμπέλι. Την μπουμπουνάω λοιπόν με επιφύλαξη, δηλαδή asta na mera, όπως λένε και στα ξένα, που πάει να πει «άστα να πάνε στο διάλο».

Η είδηση είναι ότι τους επιφανείς δημοσιογράφους, τουλάχιστον αυτούς που δεν κάνουν

γκάφες, τους ξέρουμε.

Τους μόνους που δεν ξέρουμε είναι αυτοί που δεν έχουμε κανένα λόγο να τους μάθουμε.

Αυτούς εξάλλου τους γνωρίζουν καλά οι πληρωμένες καταχωρήσεις που αποδίδουν κανένα χιλιάρικο το μήνα.

Έχουμε λοιπόν και λέμε.

Σύμφωνα με το άρθρο 82 του νόμου 3852/10 που έφτιαξε τον ″ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ″ καθορίζονται οι αρμοδιότητες του προέδρου της Τοπικής Κοινότητας και είναι μεταξύ άλλων οι ακόλουθες, να μεριμνά:

1.       για την κατάσταση του δικτύου εσωτερικής και αγροτικής οδοποιίας

2.       για την καθαριότητα των κοινόχρηστων χώρων

3.       για την άμεση αποκατάσταση των ζημιών στα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης

4.       για τον καλό φωτισμό του χωριού

5.       για την ασφάλεια των παιδικών χαρών

6.       για την ευταξία των κοιμητηρίων

7.       για την πρόληψη τυχόν πυρκαγιών

8.       για την προστασία της δημοτικής περιουσίας

9.       για την εισήγηση θεμάτων της αρμοδιότητας τους και

10.   Επειδή πολλά από αυτά χρειάζονται χρήματα ενεργεί πληρωμές με το σύστημα της πάγιας προκαταβολής.

Δηλαδή ο νόμος δίνει το δικαίωμα να διαχειρίζεται και ένα μικρό χρηματικό ποσό και να αποδίδει λογαριασμό στο τέλος κάθε χρόνου.

Επειδή εύκολα όμως δεν δίνονται χρήματα, προφανώς γιατί αν όλα τα παραπάνω τα έκαναν οι πρόεδροι θα έχαναν την πρόσβαση στα ψηφαλάκια ο δήμαρχος και η παρέα του αφού οι μισοί και περισσότεροι πρόεδροι δεν ήταν του συνδυασμού τους, αλλά και όσοι ήταν δικοί του μάλλον ήταν απαξιωμένοι, στους προέδρους δεν δόθηκε καμιά αρμοδιότητα από αυτές που προβλέπει ο νόμος, πόσο μάλλον όταν απαιτούνταν και λεφτά για να ασκηθούν οι αρμοδιότητες.

Τίθεται συνεπώς ένα ζήτημα εμπιστοσύνης στα πρόσωπα των προέδρων οι οποίοι για να εκλεγούν είχαν την ψήφο δηλαδή την εμπιστοσύνη των συγχωριανών τους, αλλά «εκτός νόμου» δεν είχαν την εμπιστοσύνη του δημάρχου.

Στο άρθρο μου περί «μνημονιακού δήμου» ασκήθηκε κριτική γενικά περί των πράξεων της διοίκησης του δήμου ανάμεσα στην οποία αναφερόταν και «η απαξίωση του θεσμού των Τοπικών Κοινοτήτων και των Προέδρων των χωριών σε τέτοιο βαθμό ώστε να μεγαλώσει η απόσταση του Δημαρχείου με τα χωριά» με την παρομοίωση των μετοίκων. Όπου οι μέτοικοι ήταν αναγκασμένοι στα αρχαία χρόνια να κατοικούν εκτός των τειχών.

Συνεπώς το άρθρο ήταν υπέρ των δίκιων που έχουν οι πρόεδροι που απαξιώθηκαν μια δημοτική περίοδο και ασκήθηκε κριτική στις πράξεις της διοίκησης και του δημάρχου, ο οποίος όταν τέθηκε το θέμα στο δημοτικό συμβούλιο δεν έβγαλε άχνα και μετά την καταλυτική τοποθέτηση του Γιάννη Απατσίδη το θέμα ήταν λήξαν.

Το πιο σωστό βέβαια θα ήταν αν συστήνονταν μια τριμελής επιτροπή από τέσσερα άτομα – όπως λέει και ο Βαμβακούλας – να εξετάσει το θέμα, αλλά ούτε αυτό δεν έγινε.

Φυσικά ο κανονικός άνθρωπος έχει απαιτήσεις από τον εαυτό του αλλά ένας κατώτερος από τους άλλους και έτσι πολλές φορές στο όνομα των εντυπώσεων κάποιοι θυσιάζουν και την ψυχή τους, αν έχουν.

Ασφαλώς σε όλα τα μήκη και πλάτη τη γης οι γκάφες πληρώνονται.

Άλλες πολιτικά και άλλες με χρήμα.

Επειδή τίποτα από τα δύο δεν με ενδιαφέρει με αφήνουν παγερά αδιάφορο.

Τάσος Τασιόπουλος

Δημοτικός σύμβουλος

ΥΓ. Στην Αμερική λένε πως η αρνητική διαφήμιση είναι η καλύτερη, αρκεί να γράφουν σωστά το όνομα σου.

Και τουλάχιστον σ’ αυτό συνταξιούχοι και περισπούδαστοι δεν κάνουν λάθος.

Άρα τους ευχαριστώ για την διαφήμιση καθώς πολλοί – μα πάρα πολλοί – ενδιαφέρθηκαν να διαβάσουν ο σχετικό άρθρο μετά από την διπλή διαφήμιση.

2ΥΓ. Α, ναι. Κακώς βέβαια, αλλά η ταπεινότητα μου δέχτηκε  προτάσεις συμμετοχής από τρία εν δυνάμει ψηφοδέλτια – συμπεριλαμβανομένου και του απερχόμενου δημάρχου – αλλά όπως είναι γνωστό από το καλοκαίρι υποστηρίζω το ψηφοδέλτιο που θα προέκυπτε από τους ΑΠΑΤΣΙΔΗ – ΓΚΥΡΙΝΗ – ΜΠΡΟΥΣΚΕΛΗ – ΝΑΛΜΠΑΝΤΗ, και αυτό είναι το ψηφοδέλτιο του Παναγιώτη Γκυρίνη.