Σχεδόν πέντε χρόνια, για την ακρίβεια 4 χρόνια
και 6 μήνες και έξι μήνες πριν λήξει η θητεία μας στο Δημοτικό Συμβούλιο, δεν έμεινε πλέον κάτι. Δεν έμεινε τίποτα. Εξαντλήθηκε η υπομονή, εξαντλήθηκε η ελπίδα. Πέθαναν τα όνειρα. Τόλμησα πριν 4,5 χρόνια να είμαι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος και να εκλεχτώ με την παράταση του Παναγιώτη Ειρήνη «ώρα ευθύνης¨. Η παράταξή μας με την ψήφο του αλεξανδρινού λαού ανέλαβε από το Σεπτέμβριο του 2014 και μέχρι το Σεπτέμβριο του 2019 την διοίκηση του Δήμου Αλεξάνδρειας. Θεώρησα πως η καλή μου διάθεση και η αναπηρία μου θα βοηθούσαν μέσα από το πρώτο κύτταρο της δημοκρατίας μια μεγάλη μερίδα συνδημοτών. Πίστεψα πως με την παρουσία μου και το ενδιαφέρον μου για τα του Δήμου θα άλλαζαν κάποια πράγματα. Θα βελτιώνονταν κάποιες υποδομές, θα ωφελούνταν αρκετοί συνδημότες, θα γίνονταν κατά τι καλύτερη η καθημερινότητα των συνανθρώπων μας με κινητικά προβλήματα, των ηλικιωμένων, των μητέρων με τα παιδικά καροτσάκια. 4,5 χρόνια και η πίκρα θέριεψε, η απογοήτευση ξεχείλισε. Τελικά ούτε ο ίδιος ως δημοτικός σύμβουλος, δεν ήμουν άνθρωπος. Ήμουν απλά 5 ως 10 ψήφοι παραπάνω για μία παράταξη που από την επόμενη ξέχασε τα όσα υποσχέθηκε. Ντρέπομαι για λογαριασμό μου που μέσα από την θεσμική θέση του Δημοτικού συμβούλου δεν μπόρεσα να επηρεάσω πράγματα και καταστάσεις, δεν μπόρεσα να βοηθήσω συνανθρώπους με κινητικά προβλήματα, δεν μπόρεσε να βάλω ένα λιθαράκι που θα βελτίωνε την καθημερινότητα των κινητικά αναπήρων, των μανάδων με τα παιδικά καροτσάκια, των ηλικιωμένων. Ντρέπομαι για την παράταξη με την οποία πολιτεύτηκα. Ντρέπομαι για το Δήμο του οποίου είμαι δημότης. Ντρέπομαι για την πόλη που το Δημαρχείο της δεν έγινε τόσα χρόνια προσβάσιμο για τα άτομα με αναπηρίες. Ντρέπομαι για τις υποδομές του Δημαρχείου της Αλεξάνδρειας που αρκετές φορές με άφησαν έξω από τις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, για έναν αναβατήρα που πάρα πολλές φορές δεν λειτουργεί. Ντρέπομαι για την έλλειψη μέριμνας για τα άτομα με αναπηρία στην πλειοψηφία των κτιριακών υποδομών του Δήμου, τον οποίο ως δημοτικός σύμβουλος εκπροσωπώ. Όσο για τις διαβάσεις, τα ρείθρα και τις κλήσεις στις ράμπες, τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. Για αυτά τα λίγα κύριε Πρόεδρε του Δημοτικού Συμβουλίου, κύριε Δήμαρχε και λοιποί συνάδελφοι και για τα πολλά που θα έπρεπε να με ακολουθήσετε σύσσωμο το σώμα όλο αυτό τον καιρό στην καθημερινότητά μου, με το αναπηρικό αμαξίδιο στην πόλη και στα χωριά που δεν αγαπούν και δεν θέλουν τα αναπηρικά αμαξίδια, υποβάλλω την παραίτηση μου μερικούς μήνες πριν τη λήξη της θητείας του Δημοτικού Συμβουλίου, με την ελπίδα πως ότι δεν έκανε η παρουσία μου σε αυτό, ίσως το κάνει η απουσία μου και μάλιστα στον ελάχιστο χρόνο που απομένει μέχρι τη λήξη. Και ταυτόχρονα σας απαλλάσσει από την έννοια της λειτουργίας του αναβατήρα κατά τις ημέρες των συνεδριάσεων, αφού δεν δείξατε το ενδιαφέρον που έπρεπε ούτε τις ημέρες διεξαγωγής τους, πόσο μάλλον οποιαδήποτε άλλη μέρα που η παρουσία μου δεν ήταν υποχρεωτική και το αμαξίδιο μου δεν ήταν εδώ για να σας θυμίζει τις ελάχιστες των υποχρεώσεών σας. Δεν μπορώ πλέον, δεν υπάρχει άλλη δύναμη μέσα μου να είμαι μέλος της ηγετικής ομάδας του Δήμου μας, που δεν μπόρεσε ούτε με τη δική μου παρουσία να αντιληφθεί πως η ίδια και η κοινωνία της, της οποίας είχαμε τα τελευταία χρόνια την ευθύνη, να κριθεί για τη συμπεριφορά της προς τα άτομα με αναπηρία, τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Με τιμή Γιώργος Κουτζηπασόπουλος
και 6 μήνες και έξι μήνες πριν λήξει η θητεία μας στο Δημοτικό Συμβούλιο, δεν έμεινε πλέον κάτι. Δεν έμεινε τίποτα. Εξαντλήθηκε η υπομονή, εξαντλήθηκε η ελπίδα. Πέθαναν τα όνειρα. Τόλμησα πριν 4,5 χρόνια να είμαι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος και να εκλεχτώ με την παράταση του Παναγιώτη Ειρήνη «ώρα ευθύνης¨. Η παράταξή μας με την ψήφο του αλεξανδρινού λαού ανέλαβε από το Σεπτέμβριο του 2014 και μέχρι το Σεπτέμβριο του 2019 την διοίκηση του Δήμου Αλεξάνδρειας. Θεώρησα πως η καλή μου διάθεση και η αναπηρία μου θα βοηθούσαν μέσα από το πρώτο κύτταρο της δημοκρατίας μια μεγάλη μερίδα συνδημοτών. Πίστεψα πως με την παρουσία μου και το ενδιαφέρον μου για τα του Δήμου θα άλλαζαν κάποια πράγματα. Θα βελτιώνονταν κάποιες υποδομές, θα ωφελούνταν αρκετοί συνδημότες, θα γίνονταν κατά τι καλύτερη η καθημερινότητα των συνανθρώπων μας με κινητικά προβλήματα, των ηλικιωμένων, των μητέρων με τα παιδικά καροτσάκια. 4,5 χρόνια και η πίκρα θέριεψε, η απογοήτευση ξεχείλισε. Τελικά ούτε ο ίδιος ως δημοτικός σύμβουλος, δεν ήμουν άνθρωπος. Ήμουν απλά 5 ως 10 ψήφοι παραπάνω για μία παράταξη που από την επόμενη ξέχασε τα όσα υποσχέθηκε. Ντρέπομαι για λογαριασμό μου που μέσα από την θεσμική θέση του Δημοτικού συμβούλου δεν μπόρεσα να επηρεάσω πράγματα και καταστάσεις, δεν μπόρεσα να βοηθήσω συνανθρώπους με κινητικά προβλήματα, δεν μπόρεσε να βάλω ένα λιθαράκι που θα βελτίωνε την καθημερινότητα των κινητικά αναπήρων, των μανάδων με τα παιδικά καροτσάκια, των ηλικιωμένων. Ντρέπομαι για την παράταξη με την οποία πολιτεύτηκα. Ντρέπομαι για το Δήμο του οποίου είμαι δημότης. Ντρέπομαι για την πόλη που το Δημαρχείο της δεν έγινε τόσα χρόνια προσβάσιμο για τα άτομα με αναπηρίες. Ντρέπομαι για τις υποδομές του Δημαρχείου της Αλεξάνδρειας που αρκετές φορές με άφησαν έξω από τις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, για έναν αναβατήρα που πάρα πολλές φορές δεν λειτουργεί. Ντρέπομαι για την έλλειψη μέριμνας για τα άτομα με αναπηρία στην πλειοψηφία των κτιριακών υποδομών του Δήμου, τον οποίο ως δημοτικός σύμβουλος εκπροσωπώ. Όσο για τις διαβάσεις, τα ρείθρα και τις κλήσεις στις ράμπες, τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. Για αυτά τα λίγα κύριε Πρόεδρε του Δημοτικού Συμβουλίου, κύριε Δήμαρχε και λοιποί συνάδελφοι και για τα πολλά που θα έπρεπε να με ακολουθήσετε σύσσωμο το σώμα όλο αυτό τον καιρό στην καθημερινότητά μου, με το αναπηρικό αμαξίδιο στην πόλη και στα χωριά που δεν αγαπούν και δεν θέλουν τα αναπηρικά αμαξίδια, υποβάλλω την παραίτηση μου μερικούς μήνες πριν τη λήξη της θητείας του Δημοτικού Συμβουλίου, με την ελπίδα πως ότι δεν έκανε η παρουσία μου σε αυτό, ίσως το κάνει η απουσία μου και μάλιστα στον ελάχιστο χρόνο που απομένει μέχρι τη λήξη. Και ταυτόχρονα σας απαλλάσσει από την έννοια της λειτουργίας του αναβατήρα κατά τις ημέρες των συνεδριάσεων, αφού δεν δείξατε το ενδιαφέρον που έπρεπε ούτε τις ημέρες διεξαγωγής τους, πόσο μάλλον οποιαδήποτε άλλη μέρα που η παρουσία μου δεν ήταν υποχρεωτική και το αμαξίδιο μου δεν ήταν εδώ για να σας θυμίζει τις ελάχιστες των υποχρεώσεών σας. Δεν μπορώ πλέον, δεν υπάρχει άλλη δύναμη μέσα μου να είμαι μέλος της ηγετικής ομάδας του Δήμου μας, που δεν μπόρεσε ούτε με τη δική μου παρουσία να αντιληφθεί πως η ίδια και η κοινωνία της, της οποίας είχαμε τα τελευταία χρόνια την ευθύνη, να κριθεί για τη συμπεριφορά της προς τα άτομα με αναπηρία, τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Με τιμή Γιώργος Κουτζηπασόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου